If I could turn back time

Monday morning, as I am going to finish my thesis revisions for January 4th. I am wasting my time on facebook as I saw her graduation pictures as I see her face again. I don't know how to express what's inside me. I don't know how to deal with it, I think I am still for her and I think I got no reason to forget her. I remember the days I have with her, the torpe days I got 3 years ago. If I could turn back time when she doesn't have an affair with someone else. That's so patethic isn't. I am thinking of putting comments on her profile but how can I, I don't want to lose her again. Facebook is just the only bridge to her.
Well, we can't turn back time but memories can. I am living with memories, both fun and hurtful. I wish I can manage to go over to Maryland and have a chat with her. I can manage to find her in Fort Washington just to see her. I wish they will separate as I am going for her, courting her again.

Argh! I don't think I could get her back. Anyway, purely thoughts today thanks.

PS: I don't think I can't get her back, I don't think my feelings are still intact. As far as I know, we can still be friends but lover cannot. I admire her much, I know that all I can have for now. Well, sorry to say but I am not available so she is.

I believe in God, the Father Almighty

“But seek first His kingdom and His righteousness, and all these things will be added to you.” Matthew 6:33
Since the term started all I wish for is to have a successful thesis defense. I keep on asking Kuya about it, and not just for am but for the whole team instead. I got to mingle with several people, got to read lots of leadership books and articles to realize several things. I’ll be open this time, what you read is what you get that’s what I feel dude! A thing struck me most when I read this book by Stan Stoler. The book is all about how to be an effective leader, and some parts were amazingly applicable and I am currently practicing and some are not. To be an effective leader one must sacrifice, must share his/her talent so that they [subordinates] will follow what you are doing. Communication is important. Anyhow, if you’re going to be a selfish person, you’re not for the job.
I woke up early, as we are going to hear mass by 4:30 in the morning. It was stated in the Church Calendar that we will celebrate Misa De Gallo by this date. As I have written above Matthew 6:33, I haven’t think about this verse but when somebody texted me this it came to my wits I did honor Kuya. It reminds me of Bosconian mentor I had when I was in Don Bosco Makati. Every time I asked him to pray for something he always tells me, “seek first the kingdom of God and everything else will follow”. Too much right? But the truth is it helps. This is how strong prayer is when you know God is with you. I’m just trying to be cool like what the little black book stated. “Every moment, let God be on you” not an original statement but the gist is here. I keep on asking and making kulit Kuya that I need Him, we need Him beside us. I offered millions of prayer request asking him give us a miracle I even ask for Mama Mary’s intercession knowing Mama Mary loves bosconians. As I got to school first thing I did was to go to the security office to let them sign my technology [devices] permit then went straight to the chapel. I did everything, I offered lots of prayers just to make this defense successful, and I know a lot of people spending some quality time with God as they were asking for our defense to be successful. An answered prayer indeed, passing the defense is enough but I can feel God stored something more for us. Hope this would be good vibes, continue praying people. I love you.
Not just a success of our defense is listed in the good news section added to the list is our car insurance also gave us an update how much they will pay us. Dude, when you believe and trust He will make your way brighter. Thanks God for a wonderful day, full of smiles. Looking forward touching my heart serving people.

formspring.me

What celebrity would play you in a movie about your life?

Johnny Depp

Ask me anything

formspring.me

Who would win in a fight: pirates or ninjas?

ninjas!

Ask me anything

formspring.me

Ask me anything http://formspring.me/bluestella

Isang mithiin

Kanina, ako kasama nang aking mga magulang ay nagpunta ng Megamall upang doon mag simba. Sinet narin naming iyon upang ako’y makapagpatingin ng mata kay Tita Cecille [HS Classmate ni Mum].  Idagdag pa natin dito ang paghanap ko at ng aking Daddy ng damit.

Habang kami ay nagiikot bigla akong nakapagisip tungkol sa mga bagay bagay. Isa na rito ay ang pagtatanong sa aking sarili kung magkano ang kinikita ng mga bawat saleslady/man, janitor, guard at kung ano pang empleyado na matatagpuan sa isang mall. Bigla kong natanong, “kasya kaya ang kanila sinusweldo sa kanilang pamilya?”. Sabihin na natin, may asawa isang anak, gaano kaya tatagal ang sweldo ng isang empleyado? Sapat kaya ito sa kanila? Sapat kaya ito sa bawat minutong itinatayo nila doon at itinatrabaho nila? Marahil alam na natin ang kasagutan, mas nakakalamang na hindi. Sa taas ng pangunahing produkto ngayon eh hindi na natin masabing nakakakain pa sila tatlong beses sa isang araw at nakapagmamall pa sila at makabibili ng gusto nila rito. Naririnig ko nalang ang mga sabi sabi na mabuti pa noon nakakaraos ang mga Pilipino, buti pa noon kahit na ordinaryong manggagawa ka lang at construction worker eh kaya mo pang magpaaral sa isang pang pribadong eskwelahan ang iyong anak. Ngunit ngayon, wala na. Tanging naaalala ko ay noong ako’y nasa Don Bosco pa at mayroon pa kaming inhouse janitor doon pati guard. Naalala ko nagkakaroon ako ng mga kaklaseng scholar doon dahil sa kanilang Tatay o Nanay na guwardiya sa aming paaralan. Buti pa noon kaya, bakit ngayon sobrang pili nalang at kung hindi pa sa iilang NGO dito sa bayan ay tila wala na ang pangrap ni Juan.

Ito’y nagsisilbing tawag sa akin upang ako’y maglingkod sa kapwa ko. Para sa akin naiisip ko na ayoko na ako lang ang uunlad pag nagkataon, gusto ko kasabay ko ang katulad kong ordinary Pilipino sa aking pagunlad. Hindi ko man maipakita ito sa pagtakbo ko sa pang publikong pwesto kakayanin ko rin naman ito kahit ako’y simpleng mamayan ng bayang Pilipinas. Kung ako’y inyong tatanungin, ako’y nagiisip ng posibleng organisasyon upang makatulong sa mga nagsisikap na mamamayan. Isang cooperatiba o mas higit pa. Hindi ko ginagawa ito upang sa isang pangrangal katuald ni CNN Hero ngunit ito’y sariling kong kagustuhan upang makatulong. Ayoko nang makitang nangangamuhan ang karamihan ng ating kababayan. Ayoko nang makitang minamaltrato tayo ng mga taga ibang bayan. Gusto ko ay umunlad ang bawat maliliit upang pantayan ang mga nakakaangat na. Isang araw, ako’y gagawa ng paraan para ang kapwa ko’y matulungan.

Salamat.

unang cheesy

Madami na rin akong quotes na binanggit, marami narin akong kakaibang linyang naiisip ngunit ngayon, simula ngayon idodokumento ko na ang bawat linyang aking sasambitin. Sa totoo lang, may iilan sa mga ito ay nakatago sa kung saan saang sulok ng internet, marahil sa liblib nito hindi ko narin alam kung saan saan ko sila inilagay.

"I'd rather stop than hurt you" kung itatagalog mo ito, "mas gugustuhin ko pang tumahimik nalang kaysa saktan ka.." Tila napakalawak nito kung tutuusin. Tatahimik ka para hindi na masaktan ang kung sino man special na tao, o 'di kaya mahal mo sa buhay. Tatahimik ka at hindi nalang magsasalita pa upang hindi na masaktan pa muli. Ngunit sa labas ng kagandahan nito ay mayroon rin naman itong kapangitan. Isipin natin na kung tatahimik nalang tao sa buhay pag-ibig ay masasabi natin na isa tayong tanga na hindi ipinaglalaban ang nararamdaman. Umpisa palang pinili niyo nang magsama, lalo pa sa mga nagpakasal na ika nga nila.. "For better or for worst, for richer and for poorer, 'til death do us part" isang mensaheng simple ngunit nangangahulugan ng isang napakagandang mensahe sa atin. Kung ayaw mo siyang masaktan sa umpisa palang sana hindi mo na siya minahal sapagkat sa pag-ibig walang salitang masakit, sa pag-ibig lahat napapagusapan, lahat masakit ngunit kung tunay yang nararamdaman mo kahit gaanong sakit iyan patuloy kang magmamahal...

kwentuhan

I went to school this morning to fix my graduation requirements expecting that I'll be graduating this February. Yay~ that would be a thing that will make my parents be proud of, and still I am expecting that I will graduate with medal. Yes, a medal. I'm speaking of best thesis here. I know we can, and I know its possible. I got in school 8am and one funny thing about is that my records-in-charge will swipe at 10 so I have to wait for her to be on her desk to validate my records in school. Crap right?! I wasn't expecting a regular employee running 10-5 pm work, pretty not a stressful task for her. Anyhow, inshort I got my form re-signed and have asked those people incharge to sign it.

I am bit pissed when I got to let my coordinator sign my clearance. First things first, an employee should know the details of her/his boss' schedule, how come this attendant doesn't know her boss' whereabouts. Anyhow, I successfully completed the clearance. Well, yes LMO is still processing my papers and another is my completion of our thesis. I am actually excited about it, looking forward that I would be able to kick ass on the defense. I won't be pessimist jerk this time as I learned my lesson.

Anyhow, why is it that when I am infront of an interviewer my mind doesn't work. where is my creative juices? Whaaat! What I told Ms. Yoto I can't communicate well and she agreed. Haayy., poor boy. I'm actually working it on. That's one commentary that I am looking forward of changing and that's what I call positive critisism. I had a great time with Ms. Yoto, we talked about different issues related to my well-being, tackled issues on Father son relationship, priestly vocation, and psychology as second course. Now I enjoyed their service.

that would be all I can say about. What transpired this morning.

Team Grigio

Mga kaibigan, Iniimbitahan ko kayo na suportahan ang Team Grigio na lalahok sa 2010 SHELL ECO-MARATHON COMPETITION sa Kuala Lumpur Malaysia.

Eco Marathon:

The Shell Eco-marathon is an educational project that challenges competing student teams to design,build and drive the most energy-efficient vehicle. The winning vehicle is the one that travels the farthest using the least amount of fuel.

Hindi man nila ako kakilala, hindi ko man sila kaschool mate mismo pero ako parin ay nakikiisa sa kanilang layunin na ibandera ang bandila ng Pilipinas at lalo na bandera ng pagiging isang Bosconian. Ang sarap maging isang bosconian. Sila ang iilan sa magpapatunay na bosconian kaya ang lahat ng bagay.

Humayo kayo Team Grigio, asa likod niyo ang bawat bosconian tungo sa tagumpay.

St. John Bosco
pray for us
St. Dominic Savio
pray for us..

Kwentong walang kwenta

Magandang Umaga! oo tama ka, magandang umaga nga. Ngayon kasi ay umaga na, hindi pa ako natutulog at sadyang kailangan tumapos ng kanyang proyekto.

Ako ngayo'y mag-isa [lagi naman eh] gumagawa ng isang website ng isang organisasyon. Hindi ko alam kung maaari ko bang sabihin kung anong organisasyon ito at kung sino sino ang nasa loob nito. Noong panahon na humihingi kasi ako sa kanila ng ilang litrato ay agad sa aking sinabi na iyon na lamang munang nauna ang gamitin ko. Mayroon sana akong nais gawin na effect sa kanilang website. Gusto ko sanang maglagay ng isang slideshow na kung saan makikita ang mukha ng kung sino sinong taong miyembro nito. Anyway, wala akong magawa [nako, ang labo ko]. Hindi ko malaman kung sakit ito o ano man pero kanina inaya ako ng tatay kong maglinis ng bintana. Noong malapit ko na matapos yung mga bintana ng bahay bigla kong nasabi, "hayy katamad.." ngunit sa loob loob ko, sinasabi ng aking isip na.. "mas masarap magcomputer, maginternet, gumawa ng software kaysa gawin itong trabahong ito". Hindi ko lubos maisip, ano ba Joseph? loko loko ka na ba? puro ka nalang computer. Anyhow, yun lang. Tamad akong tao. sobra.

Kwento: ito ako ngayon, nagbblog [malamang] habang nakikipagchat kay Nikki, habang nanonood ng Up, habang nagiisip ng company name, habang gumagawa ng website. Oha? san ka pa?

Alam niyo, ang tamad tamad ko pero pag nasa tapat ako ng computer sadyang napakadami kong ginagawa at napaka busy ko. anyhow, ayun lang. Ano kayang magandang company name? Balak ko kasing magtayo ng webdesign firm dito, kasama ko yung iba kong mga kaibigan sa UST. Actually bagong friends ko sila turned out friends. Sana maging close pa nga kami eh. Nakilala ko lang sila nung Saturday dahil may event akong ginawa, kasama kasi ako sa Philippine Web Designers Organization, part ng membership nila eh yung pagorganize ng mini conference kaya ayun. Nakasama ko yung mga bata sa UST. :)

Ayun lang muna, wala na ako ma say e. nawala yung momentum

Iisa iglap, iisang reaksyon

Hindi ko parin lubos maisip ang trahedyang sumalanta sa ating bayan. Marami akong naranasan at natutunan sa insidenteng iyon. Marahil hindi lahat ng bagay ay maisusulat ko ngayon ngunit nais ko rin mailathala ang bawat ito.

Iniisip ko noong mga panahong lubog kami sa baha na marahil ito na ang aming huling mga oras sa lupa. Hindi natin masabi, wala tayong pinanghahawakan, tanging Siya lamang ang kayang makapagsabi at magtakda kung hanggang kailan at hanggang saan tayo tatagal sa lupa. Naalala ko nga noon nangtumataas ang lebel ng tubig sa loob na kung ito'y patuloy na rumagasa sa amin ay marahil matatagpuan kaming lumulutang, wala ng malay. Buti nalang kamo't hindi gaanong tumaas pa ang tubig at agad kaming nakaisip na umakyat na sa aming bubungan. Buti rin at andito ang aking Tatay na nagpamalas ng kanya kaalaman sa survival. Isang bayani kung turingin ko ang aking ama, kung wala siya ay hindi rin naman namin maiisipan ang ganong ideya na kanyang ginawa upang kami makapanik sa bubong ng aming bahay. Kung ako nga iyong pagiisipin kung anong survival technique na aking gagawin ay isasama ko ang aking aso't ina sa itaas ng kisame. Ngunit isang problemang kakaharapin namin dun ay kung tuluyang tumaas ulit ang tubig sa bahay, alam na natin ang magiging epekto.

Iisang buhay lang meron ang tao, iisang pagkakamali mo lamang ay baka tuluyan gumuho ang pangarap mo. Isa rin ito sa aking nabuong realisasyon sa insidenteng ito. May makakapagsabi ba kung sino ang may problema? May makakapagsabi ba kung sino ang dapat sisihin sa trahedyang nangyari? Pilit nating ibinabalik siguro sa Diyos at inang kalikasan ang sisi kung bakit tayo nalagasan ng mahal sa buhay o 'di kaya'y ari-arian. Pero may nakapagisip ba sa atin na maaaring ang pagkakamaling pangtao ang nagsimula ng isang matinding disaster na ito? Oo, kung hindi rin siguro tayo swapang [paumanhin niyo] eh hindi rin naman siguro tayo magkakaroon ng ganitong trahedya. Kung hindi natin sinakop pati ang mga creek sa likod bahay natin, kung siguro hindi natin ipinagdamot kakaunting espasyong ito na ngayo'y pinagtayuan niyo ng magagarang bahay at mansion, kung hindi siguro tayo nagtapon at nagbara ng mga basura natin sa daluyan ay hindi natin makakamit ang ganitong delubyo. Sana'y maging isang warning na ito para sa atin. Ang kalikasan ay isalba natin. Baka minsan isang araw ay hindi tayo over populated sa lupa, kundi sa paraiso o hindi kaya sa impyerno.

Habang pinapanood kong bumaba ang baha, pinagmamasdan ko ang mga nasirang kagamitan sa loob ng bahay. Biglang sumagi sa aking isipan na, ganon pala ang buhay, sa iisang kurap lang ng ating mga mata ay maaari ng maubos ang mga pinaghirapan mo. Sa iisang sandali pwedeng magunaw ang mundo, sa iisang kurap mo wasak na kabuhayan mo. Ganoon pala, kahit anong pagsisikap mo, kahit anong estado mo sa buhay, kahit anong tiyaga/plaque/tropeyo/medalya at kung ano pang paranggal na nauuuwi mo sa bahay mo eh sa iisang iglap lang kaya mawala nito. Ang sakit habang nakikita ko ang pinaghirapan ng aking mga magulang na inaanod nalang ng baha, ang sakit sa aking kalooban na makita ko ang mga alaala ko noong gradeschool/highschool, mga medalya, mga sertipikong basa at mistulang pambalot nalang ng tinapa. Magkahalong tuwa at lungkot ang aking nararamdaman habang inaayos ko ang mga kagamitan na nabasa ng baha. Nakita ko ang mga gawa ko noon, nakita ko ang mga resulta ng eksaminasyon, nakita ko ang mga alaalang hanggang sa alaaala nalang mababalikan na ngayo'y ayun nakatambak na at kailangan ng ibasura. Masakit, masakit na masakit ngunit wala kang magagawa. Ika nga, kalamidad iyan, gawa ng Diyos. Hindi ko parin iniaalis ang pagpasok ng pananampalataya ko, na sa bawat nangyayari sa atin ay may kaukulang ginahawa o hindi kaya'y purpose kung bakit iyon nangyari. Hindi para sa amin ang mga kagamitang iyon, may maganda pang plano ang Diyos para sa amin.

Iilan ito sa realisasyon na aking natamo sa experiensyang iyon. Sana'y may natutunan kayo sa aking simpleng handog. Salamat kaibigan.

Isang Ondoy ka lang

Love one another as I have loved you, ito ang tema ng selebrasyon kanina sa simbahan. Sabi nga ito raw ang pang labing isang commandment na iniatas ng Diyos sa atin. Sa ebanghelyo

nga kanina binasa ang istorya ng mabuting Samaritano na nagalay ng kanya mabuting loob sa kapwa, tamang tama sa sitwasyon na mayroon ang bayan natin ngayon. Sadyang itinakda ang

bawat araw na nangyayari.

Masasabi natin na isa na sa kinatatakutan nating mga Pilipino ay ang mga paparating na bagyo. Kahaling ng ating takot ang mga trahedyang minsan nang sumakop sa atin. Noong una,

napapanood ko lang sa TV ang mga taong nasalanta ng bagyo umaakyat sa bubong at naninirahan dun ng ilang oras o araw. Hindi ko lubos maisip na minsan sa aking buhay ako rin ay

magiging biktima nang ganong insidente.

Sabado ng umaga, una akong kinatok ng aking tatay para magtaas ng gamit. Naririnig galing sa aming bubong ang lakas ng patak ng ulan ngunit wala sa aking isip na ito’y magdadala ng

isang matinding baha sa aming lugar. Sanay na kami na kahit gaano na katindi ang ulan hangga’t hindi nagpapalabas ng tubig ang dam malapit sa amin ay hindi kami babahain. Hindi na namin

alam sino ang sisisihin marahil talagang ang insidenteng ito ay likha ng tao na. Nakapag-agahan pa kami nung araw na iyon habang umuulan sa labas. Kampante kami na hindi kami babahain

at tila nanonood pa ng TV ang aking mga magulang habang pinagmamasdan ang kalye. Bandang alas-siete ng umaga ng kami nagulat at ng may nakausap ang aking tatay na mataas na ang

tubig sa tabi naming subdibisyon. Agad kaming nagtaas ng gamit at madali namin itong iniakyat sa kanya kanya nilang lugar. Alam na naming hanggang saan ang magiging baha sa amin pero

nagulantang kami ng hindi lang dun sa minarkahan namin. Ang dating namin pinaglalagyan ng gamit ay tila nabago. Una nalang namin sinalba ang mga gamit na tila importante at kailangan

namin. Mayroon nga kaming nakalimutan na at nasalanta nalang. Una kong sinalba ang aking buhay, ang aking laptop. Bandang 11:30 nang wala na kaming magagawa kundi isalba nalang

ang aming sarili, mataas na rin ang baha sa aming baha na tila hindi tumitigil sa pag agos. Buti nalang at andun ang aking tatay na ginamit ang kanya pagka seaman at nagtali ngayon sa

dalawang poste ng aming bahay para kami ay makapunta sa bubong. Habang pinapanood ko ang agos ng tubig, labas pasok sa aming bakuran hindi ko lubos maisip na minsan nanonood lang

ako ng TV at nakikita ko mga taong asa bubong na ngayon isa narin ako sa biktima ng isang trahedya. Halo-halo ang aking nararamdaman noon, halong lamig, poot, takot, at kung ano pa

man. Blangko ang aking utak hindi lubos mawari kung anong klaseng pagsubok ang pumasok sa amin. Buti nga kamo naaalala ko pa ang bawat minutong nangyari sa amin. Alas siete na ng

gabi nung inisip kong bumaba na sa aming bubong. Ako'y lamig na lamig na noon na ang tanging balubal ko lang ay ang aking basang damit, isang payong at shower curtain. Sabi ko pa nga

sa sarili ko, hala! hindi ba't ala una palang bakit biglang dumilim? Pero sa pagakyat ko sa aming kisame at pagkatingin ko ng oras ay alas siete na. Mataas parin ang baha sa aming bahay

kaya't ang ginawa ko ay dun ako nagpalipas ng gabi sa aming kisame. Kasama ko ang aming laptop, cellphone, gitara at iba pang gamit pang construction. Bilib nga sa akin ang aking Tatay

dahil hindi raw ako natakot sa taas sapagkat madilim at hindi mo masabing may tutuklaw sa iyong kung ano. Matagal kumati ang baha, inabot ito ng 6pm ng Linggo nung totally bumaba

yung baha. Unang inisip namin paano kami kakain, kaya nung tanghali lumabas kami nung Tatay ko at naghanap kami ng mabibilhan buti nalang meron nagtinda sa labasan at buti kamo sa

main road ng subdivision namin. Laking pasalamat ko sa Diyos hindi kami pinabayaan sa bawat minutong dumating noong mga oras na kami lubog. Grabe.. kaya nung oras na kumati na yung

baha agad ko nilabas yung mobile ko at nagtext ako. Dami ng mga nagtext sa amin at nagtanong anong balita sa amin. Walang minuto nung paglabas ko tumawag agad si Tita Perl at

kinumusta kami, binalita na nga niya mga damdamin nila nung wala silang communication towards us. Pati nga kamo si Joe Taruc ng DZRH pinapage kami. Hindi niyo natatanong malayong

kamaganak namin si Joe taruc kaya ganon nalang rin pag-page niya sa amin. May nagsabi nga sa akin na pinaparescue na daw kami sa rescue teams kaso iba ata narescue, yung

kapitbahay namin. nayahah!

Noong nabuksan na ang mga daanan papunta sa amin agad dumating ang mga rescue namin, Unang dumating mga tita ko sa Makati tapos tito ko. Tapos ayun na yung mga tao galing sa

Gapan. Umaapaw yung tulong na natatanggap namin. Hindi ako makaiyak noong nababasa ko mga texts nila, noong naririnig ko mga kwento nila, noong naririnig ko mga boses nila habang

binabanggit nila ang bawat salitang iyon. Meron pa ngang hinihingi yung account number namin para magdeposito ng kaunting tulong daw nila. Grabe, ngayon habang ginagawa ko itong blog

na ito nababasa ko yung efforts ng mga kaibgan ko noong Highschool. Hindi lang sila natuloy sa bahay gawa ng bumagyo pero kung tutuusin nakakasa na yung mga yun sa amin.

Hanggang ngayon ay hindi parin kami nakakabanggon sa banungot na dinala ng bagyong Ondoy sa amin. Nagsisilbi paring multo sa aming paningin ang hapdi ng paghagupit nito sa aming

buhay at ari-arian. Unti unti akong naghahanap ng paraan upang makaalis sa delubyong hindi lang pang pisikal kundi ang emotional. dapat nga ay bibisitahin ko ang kaibigan kong pari

ngayon sa Don Bosco upang sumangguni ngunit hindi ata umaayon ang panahon at kailangan ko ulit bumalik sa aming bahay sa Cainta. Marahil kami pa ay maswerte dahil marami parin sa

aming kagamitan ang nasalba tila puro papel at kung ano ano lang plastic ang nakita kong naitapon namin. Pero ang trahedya parin ito ay nakakabit na sa aming alaala na kung hindi namin

lilisanin ang pook na iyon ay patuloy itong magmumulto sa amin.


Hindi na isang pasalamat ang ginawa ko, hindi na isang iyak ang iniluha ko sa pagpapasalamat at kung paano nila pinalambot ang puso ko. Sa bakas ng trahedyang ito ay ang isang mistulang

isang lupon ng kaibigan at pamilyang nakaalalay sa iyo habang ikaw ay bumabangon. Minsan ko narin nasabi, makikita mo ang tunay mong kaibigan kung kailan kailangan mo ng kanilang

kamay upang umalalay pabalik at makatayo ulit. Dito ko ngayon nasubukan ang katatagan ng kaibigan, dito ko ngayon nakita ang mga handang magalay ng buhay, dito mo ngayon makikita na sa bawat putik na iyong kinadapaan mayroon at mayroong kaibigan/kapamilya/kabarkadang andyan aalalay sa iyo. Marahil ito narin ay isang pagkatok sa atin, asaan ka noong kailangan kita? Asaan ka noong naghahanap ako ng kalinga? Nagsilbing Samaritano ka ba? O hindi kaya'y Levitano na dumaan nalang basta sa tabi ng nangangailangan.

Sa panahong ito, may iisang pinapahiwatig ang Diyos sa atin, mga Kristyano tayo, Pilipino magtulungan tayo. Ano man ang lahi natin, ano mang kulay ng balat natin, ano mang nation nabibilang may iisa naman tayong Diyos at ang Diyos natin nagsasabing mahalin mo kapwa mo. Sa panahon ngayon, marami parin Samaritano sa bayan, Samaritanong handang magbuwis ng buhay para sa kanya kapwa, hindi naghahanap ng ano mang kapalit.. ganon ka ba? tingin mo?

-Joseph Buluran